نداشتین

یادت بودم یادم نبودی ای یار عاشق بودم عاشق نبودی انگار

دیدی که اسیرم گیرم به پاهات تو تنهام گذاشتی خدانگهدار

درمون درد من بودی عشق و همدم واسه قلبم بودی

می تونستی بمونی اما آخر نموندی

یادت بودم یادم نبودی ای یار عاشق بودم عاشق نبودی انگار

دیدی که اسیرم گیرم به پاهات تو تنهام گذاشتی خدانگهدار

خواستم واست عزیزم کم نذارم مثل بارون توی کویر ببارم

اما انگار برات همه سراب بود که اینجوری گلم زذی کنارم

با این که تو رفتی اما هنوزم دلتنگ نگاتم اینو میدونم

حالا دیگه تو تنها نیستی و من تا آخر عمرم بی همزبونم

یادت بودم یادم نبودی ای یار عاشق بودم عاشق نبودی انگار

دیدی که اسیرم گیرم به پاهات تو تنهام گذاشتی خدانگهدار

خواست واست عزیزم کم نذارم مثل بارون باشم برات ببارم اما انگار برات همه سراب بود که اینجوری گلم زدی کنارم

شخصی گفت: تا وقتی داشته ای را که اکثریت دارند، یک نفر نداشته باشد، احتمالاً تاسف می خورد و درد بزرگی را متحمل می شود.

به نظرم چنین نداشتن هایی، دردمند ی ایجاد نمی کند یا لااقل کم اثر می تواند باشد. فکر می کنم اغلب نداشته ها را می توان پذیرفت.به آن عادت کرد و از کنارش گذشت.

غصه خوردن، بر داشته ای است که

متوجه حضورش نباشی.

تاسف خوردن، بر داشته ای است که

فراموش کنی برای به دست آوردنش کلی سختی را به جان خریدی و حالا …

تألم، بر داشته ای است که

با بی تفاوتی از کنارش بگذری و مدام بخاطر داشتنش ناشکری کنی.